Na zdjęciach wykonanych rzadką techniką solarigrafii można zobaczyć m. in. najbardziej charakterystyczne miejsca w mieście. Wystawę można oglądać do końca sierpnia w godzinach otwarcia biblioteki.
Marcin Buczkowski, jest artystą, który na co dzień pracuje z osobami z niepełnosprawnością intelektualną. Fotografia jest jego pasją i środkiem wyrazu artystycznego, i choć przyznaje, że najbardziej pociąga go fotografia dokumentalna, to wystawa zatytułowana „Głogów miasto słońca” powstała przy użyciu nie mniej prawdziwej, ale dużo bardziej czasochłonnej techniki, jaką jest solarigrafia
Marcin Buczkowski: Z wykształcenia jestem artystą
Skończyłem studia na Akademii Sztuki w Szczecinie, gdzie miałem przyjemność spotkać się z samym twórcą i być studentem twórcy solarigrafii Pawłem Kulą
- Buczkowski przyznaje, że ten rodzaj fotografii nie od razu stał się obiektem jego zainteresowania i pierwszą solarigrafię zrobił dopiero po studiach w 2016 roku. To było zdjęcie wieży ciśnień, które zobaczyć można na wystawie.
Tam to podpatrzyłem z pilotażowego projektu z związanego z solarigrafią. Projekt nazywał się „Solaris”, a Paweł Kula i dwóch jego znajomych współtworzyli właśnie tę metodę, ten eksperyment
- dodaje i podkreśla, że zawodowo pracuje jako instruktor terapii zajęciowej, a fotografią zajmuje się „po godzinach”.

Tylko nie jest to stricte solarigrafia. Solarigrafia jest po prostu dla mnie formą zabawy, takim powrotem do korzeni fotografii i odskocznią od świata cyfrowego, bo jest to totalnie analogowa metoda sięgająca do pierwotnego aparatu, jakim jest camera obscura i przyciągniętego w czasie procesu tworzenia się obrazu na materiale światłoczułym
- opowiada o swoich zdjęciach. Te powstawały od jednego dnia do kilkunastu miesięcy, a jak zaznacza – są i tacy twórcy, którzy potrafią czekać na zdjęcie nawet kilka lat.
Ja byłem najbardziej cierpliwy z jednym zdjęciem, które naświetlało się siedemnaście miesięcy
- przyznaje Buczkowski.
Taka magia w puszce z dziurką
Solarigrafia polega na rejestrowaniu pozornego ruchu słońca po nieboskłonie, który powinien trwać od przesilenia do przesilenia, codziennie naświetlając przez maleńki otworek jeden i ten sam arkusz papieru fotograficznego.
Na każdym zdjęciu możemy zaobserwować jasne linie. Jest to właśnie ruch Słońca. Każdy dzień słoneczny to jedna kreska. Jakieś przerwy w tych kreskach, to na przykład moment, kiedy Słońce było za chmurami
- opowiada artysta.
Patrząc na takie zdjęcie, jesteśmy w stanie ocenić bardzo precyzyjnie kiedy to Słońce na niebie było widoczne, kiedy było za chmurami, kiedy tego Słońca było najwięcej, w jakiej porze roku i znaleźć górowanie Słońca na najwyższym punkcie i to najniżej położone w dniu przesilenia zimowego
- wylicza.
Światło słoneczne tworzy negatyw i choć powstaje on na czarno - białym papierze, to zdjęcia wychodzą kolorowe. - To taka fotograficzna magia. Tak! - zapewnia autor zdjęć.
Napisz komentarz
Komentarze